Gisteren heb ik mee gezongen met het GALA koor uit Amsterdam op het AmaSing festival in het concertgebouw. 14 homo-lesbische en trans koren presenteerden zich op deze lange avond, het hele evenement duurde van 18 tot 24 uur! Maar wat een feest was het. Zelf hebben we met GALA psalm 42 van Mendelssohn gezongen (helaas was er geen tijd voor de eerste mooie sopraan aria). Daarmee waren we een uitzondering, de meeste koren van gisterenavond zingen, als ze al klassiek zingen, korte stukken a capella. GALA is vooralsnog het enige koor in de gay wereld dat zich waagt aan grote werken zoals Bach passies, Messiah of Gloria van Poulenc. We vielen wel op, zeg maar. In ieder geval waren de reacties heel positief. Andere hoogtepunten: Equivox, een zeer levendig gemengd koor uit Parijs met een vrolijk springende vrouwelijke dirigente, de Pink Singers uit Londen met een fraai afgewerkt programma met musical repertoire, en The Fourth Choir, ook al onder leiding van een vrouwelijke dirigent, een heel goed kamerkoor dat zich zowel aan polyfonie uit de Renaissance waagt (Lobo) als aan klassiek Engels werk (MacMillan) om dan gemakkelijk weer over te schakelen op lichte muziek. Zeven van de 14 koren hadden een vrouw als dirigent. In de gay wereld voor dirigenten blijkbaar geen glazen plafond! Leuk! Wat lopen er een hoop creatieve muzikale mensen rond, en wat is het leuk om dat “onder ons” te doen. Natuurlijk, ik zing ook graag in elk ander goed koor maar onder elkaar hebben we een soort gezelligheid die apart in zijn soort is. De kameraadschappelijkheid met de andere koren, het gemak waarmee je op zo’n festival onderling contact maakt. En ook het met elkaar zingen in een tijd waarin mensen overal ter wereld minder open staan voor diversiteit. Met in het achterhoofd nog de aanslag in Orlando en het bericht in de kranten dat het aantal aangiftes van geweld tegen homo’s, lesbiennes en transgenders in 2015 is verdubbeld. Dan is het samen zijn, met een concertgebouw vol gevoelsgenoten, iets waar ik wel kippenvel van krijg!